معصیت

آن مسافر که سحر گریه در آغوشم کرد
آتشم زد به دو تا بوسه و خاموشم کرد

خواستم دست به مویش ببرم خواب شود
عطر گیسوش چنان بود که بی‌هوشم کرد

معصیت نیست #نمازی که قضا کرد از من
معصیت زمزمه‌هایی‌ست که در گوشم کرد

نیمه شب‌ها پس از این #سجده کنان یاد من است
آن سحر خیز که آن صبح فراموشم کرد

چه کلاهی به سرم رفت، کبوتر بودم
یک نفر آمد و با شعبده خرگوشم کرد

در عزاداری او رسم چهل روز کم است
یاد چشمش همه‌ی عمر سیه پوشم کرد

کاظم بهمنی